Klimtove mecene u
„Beču oko 1900. godine“
Alma Mahler, 1899
Friederike Beer-Monti, 1913
Eugenia Primavesi
Berta Zuckerkandl,1908
Moderna trgovina umetničkim delima u Beču se razvila tek relativno kasno, tako da je usled toga lični odnos između umetnika i kolekcionara mogao duže da se očuva. U Beču su oduvek postojali veliki kolekcionari, valja se samo setiti carske porodice, plemićkih porodica ili rimokatoličke crkve. Oko 1800. godine, taj odnos „dvorskog umetnika” i naručitelja dela promenio se usled formiranja nove ekonomske i obrazovne elite koja se istovremeno razvijala. Izvan plemićkih krugova su stasali kolekcionari i oduševljavali se savremenom umetnošću – u jednom trenutku u kome ni izbliza još nije bila donesena odluka o tome kojim putevima treba da nastave mladi umetnici.
Nakon svojih „skandalima propraćenih” godina i uzbuđenja oko Betovenovog friza i slika za fakultet, Klimt se na početku novog stoleća sve više udaljava od naručilaca javnih poslova. Krupni industrijalci, građanski krugovi, i to pre svega iz jevrejskih delova Beča, okupljaju se oko proslavljenog majstora. Ali Klimt je dobio i brojne poslove u kontekstu secesije osnovane 1897. godine i 1903. formiranih Bečkih radionica i njihovih suosnivača Jozefa Hofmana, Kola Mozera i Frica Verndorfera. U ovoj skupini kolekcionara i umetnika valja pomenuti brojna zvučna imena, a među njima sasvim posebno i Sonju Knips, Karla Vitgenštajna, Evgeniju i Ota Primavezi, Adelu i Ferdinanda Bloh-Bauer, Bertu i Emila Cukerkandl, Karla Rajninghauza kao i verovatno najveće kolekcionare Klimta: Serenu i Avgusta Lederer. Oni su bili prvi vlasnici čuvenih slika ovog umetnika, a u njihovom posedu nalazili su se i njegovi brojni radovi na papiru. Neretko su se obraćali ovom slikaru sa veoma konkretnim željama – da naslika portret supruge ili ćerke. Ni jedan drugi Bečki slikar nije na toliko prefinjen način ispunjavao želje Bečkog građanstva za otmenošću kao što je to činio Gustav Klimt, niko drugi nije toliko majstorski inscenirao raskorak između ornamenta i erotike.
Neke Klimtove mecene ga podržavaju i u teškim finansijskim situacijama, odnosno angažuju se oko spašavanja Klimtovog „kulturnog dobra”. U tom smislu pored Karla Rajninghausa posebno treba zahvaliti Avgustu i Sereni Lederer, što je „Betovenov Friz” nakon zatvaranja izložbe secesije 1902. Ostao očuvan. I Klimtove slike sa fakulteta „Jurisprudencija” i „Filozofija” nalazile su se u zbirci porodice Lederer, dok 1945. godine usled rata nisu izgorele u zamku Imendorf u Donjoj Austriji.
Fric Verndorfer, finansijer Bečkih radionica, pokrovitelj je uređivanja ateljea Gustava Klimta, koji je do današnjeg dana dobrim delom očuvan. Iz poštovanja prema majstoru moderne, on je nameravao da o svom trošku okreči Klimtov atelje na njegov 50. rođendan (1902.) u Beču, Jozefšteter štrase 21 i da ga opremi dragocenim nameštajem Bečkih radionica
projektovanim od strane Jozefa Hofmana. Planirano „iznenađenje” međutim nije promaklo Klimtu koji je upravo tada aktivno radio na pripremama za izložbu secesije. Uputio je molbu da se „preuređivanje” sprovede nakon okončanja izložbe. Klimtov omiljeni fotograf Moric Ner je dokumentovao uređivanje za potonje generacije
Portret Serene Lederer, 1899., muzej umetnosti Metropolitan, Njujork
Dama sa šeširom i perjanim šalom, oko 1910., privatan posed
Adele Bloch-Bauer,1907
Portret Johane Štaude, 1917., Belvedere, Beč
Dama sa šeširom i perjanim šalom, oko 1910., privatan posed