W roku 1945 Celan przenosi się do Bukaresztu, gdzie jako redaktor wydawnictwa Cartea Rusă tłumaczy z rosyjskiego, fracuskiego i angielskiego. Jego mentorem zostaje poeta Alfred Margul-Sperber. Wtedy właśnie nawiązują się przyjaźnie z Petre Solomonem i Niną Cassian, które przetrwają całe lata. W Bukareszcie Celan często zmienia miejsce zamieszkania – między innymi przez kilka miesięcy mieszka w suterenie domu przy ulicy Bitolia – lecz mimo, że obraca się w ożywionym środowisku bohemy, wojenne rany nie chcą się zagoić. Głeboko elegijne wiersze z tego okresu odnajdą się później w spuściźnie Sperbera, a George Guțu opublikuje je po raz pierwszy dopiero w roku 1977.