Osnivanje Bečke secesije važi za prepoznatljivi znak umetničke obnove u „Beču oko 1900. godine“ i kao trenutak rađanja Bečkog jugendstila. Nezadovoljni tadašnjom izložbenom politikom i ohrabreni prethodnim osnivanjima secesije u Parizu i Minhenu, 23 umetnika, a među prvima Gustav Klimt, Jozef Hofman, Jozef Maria Olbrih, Kolo Mozer i Karl Mol, napustili su u maju 1897. godine do tada vodeću „Zadrugu likovnih umetnika Beča“ koju je umetnički obeležio lik Hansa Makarta, da bi formirali „Udruženje likovnih umetnika Austrije – secesija“. Secessio znači razdvajanje, i predstavlja odvajanje od istorijskih i akademskih tradicija. Secesionisti se umetnički orijentišu prema internacionalnoj moderni. Simbolistička i strogo formalna nastojanja, tendencija ka površinskom načinu oblikovanja i uticaj istočne Azije su bile bitne karakteristike ove nove „stilske umetnosti“.

 Gustav Klimt je bio prvi predsednik udruženja i napravio je i sam jedan nacrt za izložbenu zgradu [1]. Takođe je koncipirao i plakat za prvu izložbu 1898. godine, koji, posmatran od božije zaštitnice umetnosti Atine, predstavlja mladog Tezeja u borbi protiv Minotaura, i simbolizuje raskol između secesije i istorijskog balasta tradicije. Zbog skoro potpuno golog Tezeja, država je cenzurisala plakat, koji je Klimt potom morao da „kašira“ sa dodatnim drvećem [4]. Godine 1898. otvorena je prominentna kuća kod pijace, podignuta od Jozef Marije Olbriha, koju sve do danas stanovnici Beča sa ljubavlju nazivaju „Krauthappel“. Preko belog kvadra, koji nalikuje hramu, izdiže se raskošna kupola sa preko 300.000 pozlaćenih lovorovih listova. Citat kritičara umetnosti Ludviga Havezija „Svakom vremenu njegova umetnost, svakoj umetnosti njena sloboda“ postao je izreka secesionista i krasi ulazni portal [2-3].

Secesija je u periodu između 1897. i 1905. godine organizovala 23 izložbe koje su utirale put daljem umetničkom razvoju, i upravo secesiji treba zahvaliti što je savremena umetnost iz Evrope, i to između ostalog dela Sezana, Monea, van Goga, Rodena, Munka ili Hodlera, u to vreme mogla da se vidi u Beču. Izložbe su bile propraćene umetnički izvanrednim plakatima, neobično izrađenim katalozima i uređenjem prostora, čija geometrijska i jasna koncepcija

do danas oduzima dah posmatračima [5-6]. U časopisu „VerSacrum“ („Sveto proleće“), koji je redovno izdavan između 1898. i 1903. godine, pored priloga iz oblasti književnosti i umetnosti, u prvom planu je stajao grafički izraz za koji su članovi slali naslovne vinjete i dekorativne nacrte [7]. Nakon internog konflikta u vezi sadržajnog uređenja secesije, Gustav Klimt je rane 1905. godine zajedno sa takozvanom Klimtovom grupom napustio ovo udruženje. Bez njega, sjajan niz izložbi se prekinuo.